Utrecht: woningen alleen voor asielzoekers

Herhaaldelijk vraag ik me af waarom de bevolking gestraft moet worden met allerlei zesjes op overheidposities. Waarom leven die zesjes met het idee dat het gros van de bevolking is samengesteld uit mensen met een primaten IQ, dat allerlei bizarre uitspraken uit een overheidmond “in awe” absorbeer?

Neem nu die twee Utrechtse wethouders die proberen een zinvolle onderbouwing te geven aan de beslissing van de Gemeenteraad, om statushouders gedurende zes weken lang een voorkeurspositie te geven bij de toewijzing van sociale huurwoningen binnen de Utrechtse gemeentegrens.

Die twee wethouders komen met argumenten als: “…radicale tijden vragen om een radicale oplossing (De Vries)… de wachtlijst voor statushouders moet leeg en het met voorrang huisvesten van deze mensen is daarvoor een duurzame oplossing….het doet even zeer, maar daarna kunnen we snel weer overgaan naar normaal. Er is een doorbraak nodig om ervoor te zorgen dat statushouders kunnen doorstromen vanuit een AZC naar een eigen woning (Streefland)”. Ik vraag me af of die twee hun eigen teksten teruglezen om vast te stellen of de boodschap die ze willen uitdragen niet op een andere manier geïnterpreteerd zou kunnen worden. Of ze niet lopen te bazelen. Een van de basisprincipes van communicatie: de ontvanger begrijpt de inhoud van het bericht, precies zoals de zender die bedoeld had.

De wethouder voor Wonen spreekt over radicale tijden en hij bedoelt vermoedelijk asielzoekers die op het gazon van het AZC in Ter Apel moeten slapen. Je kunt die radicaliteit ook voorkomen door de toestroom af te stoppen. Als ontvanger van zijn woorden moet je je ook afvragen in hoeverre een tijdelijke voorkeur een radicale oplossing is? Het besluit lost niets op, want het probleem blijft bestaan. In de geest van de regering in Den Haag wordt de zaak weer opgeschoven. Die wethouder raaskalt maar wat, hopend dat het domme plebs er in trapt.

De wethouder van Asiel en Beschermd Wonen (wat is het verschil in het takenpakket van de twee wethouders en kan dat niet door één wethouder gedaan worden?) maakt het nog bonter. De wachtlijst voor statushouders moet leeg, m.a.w. Ter Apel moet op korte termijn leeggekruid worden en dat zou een duurzame oplossing bieden? Als je 490 mensen uit Ter Apel haalt zijn die opengevallen plekken door de honderd die buiten moeten slapen en de toeloop van 1000 per week in een zucht weer gevuld.

Het voorkeur geven van statushouders gedurende zes weken is door het tijdelijke karakter en de voortdurende toestroom niet duurzaam en levert per saldo – 490 van de 14.000 statushouders – niets op. Is geen oplossing. Wat verstaan de wethouder onder “weer overgaan naar normaal”? Het nieuwe normaal van de regering zoals die tijdens de coronaperiode is gerealiseerd of het gegeven dat woningzoekende Utrechters weer jaren moeten wachten op een sociale woning, omdat de bouw weer op slot zit?

Het houdt niet op met het maken van nutteloze uitspraken en het doen van loze beloftes. De gemeente wil versneld 2500 tijdelijke woningen bouwen en de doorsnee Nederlander die de perikelen in de bouwwereld volgt, vermoedt dat ook de gemeente Utrecht net als het overheidsbolwerk in Den Haag in een eigen gecreëerde droomwereld leeft. Onzekere investeringen; geen geschikte locaties want de boeren zijn nog niet uitgekocht en de ruil van groen tegen cement is nog niet van start gegaan; te weinig adequaat personeel; stokkende materiaaluitlevering; klimaatmaatregelen die hindernissen in de besluitvorming en uitvoering opwerpen en een complexe bureaucratie.

Er is ook nog het kleine probleem van de aansluiting op nutsvoorzieningen. Het aspect versneld wordt dus niet bepaald door de gemeente maar door de randvoorwaarden om die tijdelijke woningen ergens neer te zetten en bewoonbaar te maken. Ook hier weer de accentuering van het tijdelijke karakter. Hoe moet men dat tijdelijke vertalen? In weken, maanden, jaren, decennia. Wat gebeurt er daarna met die tijdelijke woningen en de locatie waar ze op geplaatst zijn, met de aansluitingen op de nutsvoorzieningen? Is er ook zo iets als een afbouw – en afvoerplan voor materiaal?

De Gemeente Utrecht presenteert zich als voorvechter van de arme asielzoeker en is discriminatoir bezig naar het deel van haar inwoners dat al jaren, sommigen zelfs een decennium, wacht op een dak boven zijn hoofd. Die jaren aan het lijntje gehouden werden en worden, omdat de bouw op slot zit en woningbouw in de gewenste aantallen, maten en volume niet mogelijk is om die problematiek op te lossen.

Hoewel dat segment om moverende redenen (financieel, ruimte, gezondheid) snakt naar een sociale huurwoning, zijn zij niet de kwetsbare groep die direct geholpen moet worden. Het zijn statushouders die volgens CBS informatie voor 67% is samengesteld uit mannen, jongeren. Een segment dat, zo heeft de ervaring uit de achterliggende decennia geleerd, zeker niet van plan is om de Utrechts kas met afdrachten voor de gemeentelijke belastingen te spekken.

Communicatie. Het is en blijft moeilijk om helder uit te leggen waarom een besluit is genomen. Vooral als je die uitleg doet in lijn met het overheidsnarratief in het gebruikelijke gladjanusjargon. Haagse domheid is besmettelijk. Zeker in een zesjes cultuur.