Sociale media gonsden van het angstaanjagende nieuws over een nieuw Pandemisch Verdrag (officieel het “ Zero conceptrapport  van de Werkgroep voor het versterken van de WHO-paraatheid en respons op gezondheidsnoodgevallen aan de vijfenzeventigste Wereldgezondheidsvergadering”) waarover momenteel wordt beraadslaagd door de leden van de Wereldgezondheidsorganisatie in Genève, Zwitserland.

Pandemisch Verdrag Volgens sommige commentatoren loopt het verdrag “het risico  de parlementaire democratie, de volksgezondheidswetten en de mensenrechten in 194 landen te vervangen “. “Als het pandemieverdrag van de WHO wordt ondertekend”,  schrijft  een andere commentator, “zal je stem nooit meer tellen.”

Als auteur van  Snake Oil: How Xi Jinping Shut Down the World , ga ik niet klagen over het alarmisme, aangezien al deze opmerkingen impliciete goedkeuringen van mijn werk lijken te zijn. Maar het goede nieuws is dat dat niet is wat het Pandemieverdrag echt doet.

Pandemisch Verdrag

Wat verandert het Pandemisch Verdrag eigenlijk? Eigenlijk niets. Het verdrag bevat 131 voorstellen in tien brede categorieën: 1. Politiek leiderschap, 2. Samenwerking en samenwerking, 3. WHO centraal, 4. Financiering, 5. Duurzaamheid van innovatieve COVID-19-mechanismen, 6. Wereldwijd toezicht, 7. Versterking de International Health Regulations, 8. Universele evaluatie van de gezondheid en paraatheid, 9. Reismaatregelen. 10. Eigen vermogen.

De  voorstellen  zijn technisch en banaal. Meer financiering voor de WHO “om op te treden als de leidende en coördinerende autoriteit op het gebied van internationale gezondheid.” Regelmatige simulatieoefeningen. Meer onderzoek om volksgezondheid en sociale maatregelen tijdens pandemieën te “informeren en uit te breiden”. Meer capaciteit voor genomic testen. Meer delen van volksgezondheidsgegevens met de WHO. Digitale vaccinatiebewijzen en contactopsporing. Meer vaccins voor ontwikkelingslanden.

Technisch gezien is niets van dit alles bindend voor de aangesloten landen. De adviseurs achter het Pandemieverdrag  noemen zelfs  ‘nationale soevereiniteit’ als een beperking van het effect van het verdrag.

Van alle voorstellen is het meest onmiddellijk alarmerend het plan om “de benaderingen van en capaciteiten voor informatie en infodemisch beheer te versterken … om het vertrouwen van het publiek in gegevens, wetenschappelijk bewijs en volksgezondheidsmaatregelen op te bouwen en om onnauwkeurige informatie en ongefundeerde geruchten tegen te gaan.” Bij deze specifieke bepaling zijn particuliere, supranationale organisaties betrokken en wordt dus de nationale soevereiniteit omzeild.

Met andere woorden, het Pandemisch Verdrag is alles wat de WHO al heeft gedaan, maar meer. Dus wat staat er eigenlijk op het spel als het verdrag wordt aangenomen?

Pandemisch Verdrag Alles.

De echte betekenis van het Pandemisch Verdrag is dat de goedkeuring ervan een ratificatie en goedkeuring is van alles wat de wereld de afgelopen twee jaar tijdens COVID-19 heeft meegemaakt. Een korte opfrissing van die gebeurtenissen.

In januari 2020 kwamen er berichten binnen over een nieuw virus in Wuhan, China. Op 23 januari 2020 voerde de Chinese Communistische Partij een totale afsluiting van 50 miljoen inwoners in de provincie Hubei in. Dit concept van “lockdown” had  geen precedent  in de westerse wereld. Maar slechts enkele dagen later, op 30 januari 2020, kwamen er rapporten naar  voren  dat, buiten medeweten van het publiek, “de WHO al praat over hoe ‘problematisch’ het modelleren van de Chinese reactie in westerse landen zal zijn, en het eerste land waar ze willen proberen in is Italië … ze willen via de Italiaanse autoriteiten en wereldgezondheidsorganisaties werken om Italiaanse steden af ​​te sluiten.”

Al snel was de hele wereld inderdaad “de Chinese reactie aan het modelleren”. Een voor een begonnen lokale en nationale functionarissen de rechten van hun bevolking op grote schaal op te schorten. Deze lockdowns maakten geen deel uit van het pandemieplan van een land, maar hun goedkeuring door de WHO en de mimesis van andere internationale functionarissen gaven het beleid een  kosmopolitisch fineer .

Lockdowns  konden  het virus niet stoppen – waarvan later werd bewezen dat het een sterftecijfer van  minder dan 0,2%  had en zich uiterlijk in november 2019 begon te verspreiden   –  in  elk land waar ze werden berecht. Ze leidden echter wel tot de grootste door mensen veroorzaakte  hongersnood  sinds de Grote Sprong Voorwaarts. In elk land dat strikte lockdowns hanteerde, waren de sterfgevallen  onder  jongeren onevenredig hoog; dit waren lockdown-sterfgevallen.

Tegelijkertijd gaf de WHO wereldwijde  richtlijnen voor PCR-testen – met behulp van tests waarvan later door de New York Times werd bevestigd dat ze een  fout-positief  percentage van meer dan 85% hadden – op grond waarvan al snel miljoenen gevallen in elk land werden ontdekt. Daarnaast heeft de WHO nieuwe  richtlijnen uitgebracht  over het gebruik van mechanische ventilatoren aan aangesloten landen; meer dan 97%  van de 65-plussers die mechanische beademing kregen in overeenstemming met deze richtlijnen werden gedood.

Doodsbang door deze golf van doden en de psychologische  terreurcampagnes die door regeringen tegen hun eigen volk werden ingezet, legden de bevolkingen over de hele westerse wereld een steeds donkerdere reeks onliberale mandaten op, waaronder gedwongen maskering en digitale vaccinpassen voor dagelijkse activiteiten. Jonge kinderen, die vrijwel geen risico liepen op het virus, verloren jaren van het basisonderwijs en velen werden gedwongen om uren per dag maskers te dragen.

Door het Pandemisch Verdrag te ondertekenen, geven onze leiders te kennen dat ze ermee instemmen dat dit alles – en nog veel meer – opnieuw moet worden gedaan. Houd moed: het Pandemisch Verdrag zal uw nationale soevereiniteit niet teniet doen. Dat zou onmogelijk zijn, want je hebt sinds maart 2020 geen nationale soevereiniteit meer. Het Pandemieverdrag is gewoon een herverkiezing voor een nieuwe termijn.