‘In oorlog met Rusland’, kijkt Europa over de afgrond

Oorlog – Het is onwaarschijnlijk dat Rusland in het aas zal grijpen: het heeft het echte strategische voordeel op alle gebieden van betrokkenheid bij de Oekraïense strijdkrachten.

Er zit te veel ‘ruis’ in het systeem en dat belemmert het zicht.

Davos is altijd ‘raar’ geweest. Maar dit jaar waren de maffe aspecten zo duidelijk. Het WEF sterft aan de wijnstok. De ‘visie’ lijkt steeds fantasierijker, en de hoogmoed – inherent aan de ‘gedragsconditionering’ om mensen de ‘juiste keuzes’ te laten maken – staat naakt. Het schisma tussen het leven, zoals ervaren in de ronde, en het sombere recept van het WEF , is nog nooit zo groot geweest. De kloof zal alleen maar groter worden naarmate de sterk dalende levensstandaard de overgrote meerderheid richt op directheid en het overleven van het gezin.

Men kan dit gebeuren afdoen als curiositeit. Maar dat zou verkeerd zijn. Het Davos-schip mag dan een grote geloofwaardige ijsberg hebben geraakt , het is nog niet gezonken.

Integendeel, het feit dat Davos wegzinkt in griezelige eigenaardigheden is veelbetekenend – zeer veelbetekenend.

Het is belangrijk omdat het een discontinuïteit markeert in dat ‘vreemde paar’-spectrum van de Europese klimaatfanaten die samenwerken met de Amerikaanse en Britse neoconus Russophobes. Het was altijd een vreemde eend in de bijt dat de Duitse Groene Partij – ooit anti-oorlog – zo’n fervent voorstander van oorlog met Rusland is geworden.

De ‘Groene’ vleugel van de coalitie verzwakt. Maar we mogen verwachten dat de terugdringing door het klimaat van de Groene Transitie zal toenemen, aangezien de levensstandaard blijft instorten in een tempo dat sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer is voorgekomen.

Intuïtief lijkt Davos die er raar uitziet misschien een goede zaak. Maar pas op met wat we wensen – want het vervagen van de ‘Groene’ vleugel laat de Amerikaanse hegemonie-ideologen (de neoconservatieven) vrijer om de leegte in te dringen, zo ontruimd.

De oorsprong van het Davos / Reset-einde van dit raamwerk was altijd ‘shifty’. De bedenker van het concept was nooit Team Schwab, maar David Rockefeller, voorzitter van Chase Manhattan Bank, en zijn beschermeling (en later de ‘onmisbare adviseur’ van Klaus Schwab), Maurice Strong.

William Engdahl heeft geschreven hoe “kringen die rechtstreeks verbonden waren met David Rockefeller in de jaren zeventig een duizelingwekkende reeks elite-organisaties en denktanks op gang brachten. Deze omvatten de neo-Malthusiaanse Club van Rome; de door het MIT geschreven studie ‘Limits to Growth’; en de Trilaterale Commissie”:

“In 1971 publiceerde de Club van Rome een zeer gebrekkig rapport, Grenzen aan de groei, waarin het einde van de beschaving werd voorspeld als gevolg van bevolkingsgroei in combinatie met uitputtende hulpbronnen. Dat was 1971. In 1973 presenteerde Klaus Schwab op zijn derde jaarlijkse Davos, Limits to Growth als zijn [visie voor de toekomst], aan de verzamelde CEO’s van bedrijven. In 1974, het Keerpunt van de Club van Rome, betoogde vervolgens dat ‘onderlinge afhankelijkheid zich moet vertalen in een afname van onafhankelijkheid’: nu is het tijd om een ​​masterplan [voor] een nieuw mondiaal economisch systeem op te stellen.

Het was Maurice Strong, de beschermeling van Rockefeller, die als voorzitter van de VN-conferentie in Stockholm in 1972 een economische strategie promootte van bevolkingsvermindering en verlaging van de levensstandaard over de hele wereld om ‘het milieu te redden’. Als secretaris-generaal van de VN-conferentie in Rio gaf Strong opdracht aan het rapport van de Club van Rome, die toegaf dat de bewering over de opwarming van de aarde door CO2 slechts een verzonnen list was om verandering af te dwingen: de echte vijand is de mensheid zelf – wiens gedrag moest worden veranderd. De afgevaardigde van president Clinton in Rio, Tim Wirth, gaf hetzelfde toe en verklaarde: “We moeten het probleem van de opwarming van de aarde aanpakken. Zelfs als de theorie van de opwarming van de aarde verkeerd is, zullen we het ‘juiste’ doen in termen van economisch beleid ”.

Het punt hier is dat het recept van Rockefeller-Davos altijd een zwendel was om een ​​nieuwe financiële zeepbel te blazen om het hegemonieproject van de dollar overeind te houden. De wereld evolueert echter van het Davos-voorschrift voor wereldbestuur naar decentralisatie en multipolariteit – in het nastreven van de wedergeboorte van autonomie, historische waarden en soevereiniteit. Op het WEF dit jaar was het duidelijk: Davos is passé.

Het belangrijkste effect, dat echter vaak over het hoofd wordt gezien, is het belang van ‘de agenda mislukt’ voor de financiële oorlog: het ‘nieuwe economische systeem’ van Davos voorzag een vloedgolf van uitgaven voor hernieuwbare technologie; op subsidies (zoals CO2-credits) en op het vloeibaar maken van de transitie. Het ging over het incuberen van een nieuwe bubbel, gebaseerd op gratis nieuw geld (bekend als MMT).

Dit is waarom corporates zoals Blackrock en de oligarchen zo enthousiast zijn over Davos. De komst van hoge rentes maakt echter een einde aan de nieuwe ‘bubble-optie’ – precies op een moment dat de westerse wereld aan de vooravond staat van een forse economische krimp.

‘Toevallig’ – op dit moment van verval in Davos – begon een rauw, afleidend geluid: Abrahams M1’s en Leopards voor Oekraïne. Duitse FM, Baerbock verklaart dat Duitsland en de EU-familie “in oorlog zijn met Rusland”. De ruis slaagt er, zoals gewoonlijk, in om elk breder beeld te verdoezelen.

Ja, punt één, we hebben mission creep: we zullen geen aanvalswapens sturen, maar toen deden ze dat wel. We zullen geen langeafstandswapens M777 sturen), maar toen deden ze dat wel. We zullen geen meerdere raketlanceersystemen (HIMARS) sturen, maar toen deden ze dat wel. We zullen geen tanks sturen, maar nu zijn ze dat wel. Geen NAVO-laarzen op de grond, maar die zijn er al sinds 2014.

Punt twee: kolonel Douglas Macgregor, een voormalig adviseur van een Amerikaanse minister van Defensie, zegt dat de stemming in Washington aanzienlijk is veranderd: DC begrijpt het – de VS verliezen de proxy-oorlog. Dit feit, zegt Macgregor, blijft echter ‘onder de radar’ bij de reguliere media. Het belangrijkere punt dat Macgregor maakt, is dat dit late ‘ontwaken’ van de realiteit de houding van de neocons haviken geen jota verandert. Ze willen escalatie (net als een kleine factie in Duitsland – de Groenen; evenals een leidende factie in Polen en, zoals gewoonlijk, de Baltische staten).

En Biden heeft zich omringd met oorlogshaviken van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Punt drie: de tegendraadse ‘realiteit’ is dat de ‘geüniformeerde’ legers van Europa het ook ‘snappen’: dat Oekraïne aan het verliezen is en zich nu grote zorgen maakt over het vooruitzicht van escalatie – en van oorlog die Oost-Europa overspoelt. De tanks hebben niets te maken met hun calculus over de uitkomst van de oorlog.

De professionals weten dat de Abrams of Leopards de loop van de oorlog niet zullen veranderen, en ze zullen ook niet arriveren voordat het te laat is om iets te veranderen. Het Europese militaire kader wil geen oorlog met Rusland: ze weten dat de EU geen ‘surge’ productiecapaciteit heeft om oorlog tegen Rusland voort te zetten buiten een zeer klein venster.

De publieke opinie, en belangrijke opinies van de elite in Duitsland (en elders in Europa), worden steeds harder in verzet tegen de oorlog. De zorg is dat de nadruk op het sturen van precies Duitse tanks, met hun duistere symboliek van bloedige veldslagen uit het verleden, bedoeld is om elk vooruitzicht op een toekomstige Duitse relatie met Rusland – voorgoed – te begraven.

Verder maken Duitse militaire officieren zich zorgen dat een falend Oekraïens leger terugvalt naar de Poolse grens – en zelfs over de grens – voordat de tanks worden afgeleverd. De tanks zouden dan worden geabsorbeerd door het Poolse leger. Er is een gedachte in deze militaire kringen dat dit in feite de uiteindelijke bedoeling van de neoconservatieven zou kunnen zijn: Polen, dat al een militaire macht van 200.000 man mobiliseert, zou de nieuwe proxy (en het grootste leger in Europa) worden in een breder Europees oorlog tegen Rusland.

Duitsers zijn begrijpelijkerwijs erg ongemakkelijk. Een recent rapport van de Poolse editie van het Duitse Die Welt – gebaseerd op gesprekken met Poolse diplomatieke bronnen, waaronder een hooggeplaatste ambtenaar van het Poolse ministerie van Buitenlandse Zaken – meldde dat “Poolse politici elke dag zeggen wat de vertegenwoordigers van Duitsland of Frankrijk gewoonlijk niet durven te zeggen. , en zo een van de doelen van de oorlog formuleren, dat Rusland zo veel mogelijk onvoorwaardelijk moet worden verzwakt. Ons doel is om Rusland voor altijd te stoppen. Een rot compromis mag niet worden toegestaan”. En verder: “Een wapenstilstand op de voorwaarden van Rusland zou alleen maar leiden tot een pauze in de gevechten, die alleen zou duren tot Rusland hersteld is”, legde de senior diplomaat uit.

Dus laten we dit perspectief omdraaien en het van de andere kant bekijken. Natuurlijk is het Oekraïne-conflict een caleidoscoop van bewegende vormen – maar er zijn enkele handvatten die men kan vasthouden, voor stabiliteit.

De as van staten “in oorlog met Rusland” staat aan de rand van een economische afgrond. De levensstandaard stort in het snelste tempo in sinds de Tweede Wereldoorlog. Woede, die langzaam oplaait, neemt nu toe. De Britse en Europese politieke klassen hebben geen antwoorden op deze crisis. De heersende klasse probeert standvastig te blijven en vertrouwt erop dat de mensen alle ‘dingen’ zullen accepteren: stijgende prijzen, banen die worden uitgeprijsd door hogere energiekosten, lege plekken in de winkelschappen, de energiepieken – en de zakken van systeemdisfunctionaliteit (d.w.z. op luchthavens en op transportsystemen) die de goede werking van de samenleving verstoren. Hetzelfde geldt voor Amerikanen.

De flunkies belast met het beheer en de werking van ‘het systeem’ zijn in de war. Hun (hoge) gevoel van eigenwaarde was tot nu toe gebaseerd op hun articulatie van ‘juiste opvattingen’ en het aanhangen van de ‘voorgeschreven oorzaken’ – meer dan het manifesteren van een bepaalde competentie in hun werk. Nu weten ze niet wat ze moeten zeggen, of welke oorzaak ‘juist’ is. Verhalen vallen uit elkaar; de Twitter-onthullingen hebben het vroegere ‘evenwicht’ verstoord.

Ook het regime in Kiev staat op de rand. Het bereikt de rand van het militaire moreel – en in het aanbod van valide mannen. Het is financieel failliet. Naar verluidt waarschuwde een van de berichten van CIA-hoofd Bill Burns tijdens zijn recente bezoek dat Kiev tot juli kan rekenen op de financiële steun van Washington – maar daarna zal de financiering betwistbaar zijn.

Kolonel Macgregor suggereert dat de aanvoer van ’tanks’ bedoeld was om ‘het lijden te verlengen’ – dat wil zeggen, meer ‘optica’ totdat (vermoedelijk) een zondebok kan worden geïdentificeerd die het blik kan dragen voor een eventueel Oekraïne-debacle. Wie zou dat kunnen zijn? Welnu, de geruchtenmolen laat doorschemeren dat de Biden Classified Documents-sage een list is die bedoeld is om te leiden tot het vertrek van Joe Biden voorafgaand aan de Democratische voorverkiezingen.

Wie weet … Maar wat duidelijk is, is dat er een factie in de VS is die, net als de Europeanen, zich verzet tegen de neiging van het Biden-team tot escalatie. De Europeanen zijn bang voor een kinetische oorlog in Europa, terwijl de Amerikaanse factie meer bang is voor het vooruitzicht van een financiële ineenstorting, mocht de oorlog groter worden.

Moskou wil natuurlijk ook geen bredere oorlog – hoewel het zich moet voorbereiden op zo’n onvoorziene gebeurtenis.

Moskou zal zich er ook van bewust zijn dat de voortdurende westerse militaire provocaties (dwz drone-aanvallen op de Krim) gretig worden aangegrepen door de haviken in de hoop een Russische escalerende stap te zetten. De haviken beweren inderdaad dat de afwezigheid van dergelijke vergeldingsmaatregelen van Rusland wordt aangevoerd als bewijs van zwakte – wat het rechtvaardigen om in latere provocaties een kwalitatieve stap verder te gaan.

Het is echter onwaarschijnlijk dat Rusland in het aas zal grijpen: het heeft het echte strategische voordeel op alle gebieden van betrokkenheid bij de Oekraïense strijdkrachten. Terwijl het Westen alleen het kortstondige optische escalerende voordeel heeft.

Team Poetin heeft de speelruimte om eventuele escalerende stappen (bij wijze van vergelding) op mini-, scattergun-manier te beheren, om te voorkomen dat de Washington-krijgers hun gehoopte ‘Pearl Harbour’-koppeling krijgen (zoals toen de Amerikaanse vloot vastgebonden en voor anker lag, als doelwit bedoeld om een ​​Japanse aanval uit te lokken).