De vijftig Qatarfluenzers van Qatar

Tip voor de 50 gefêteerde Oranje-fans: van ironie hebben Arabieren net zoveel kaas gegeten als van mensenrechten. Schrijf daarom dit na het oppakken van homo’s: „Fantastisch hoe ze hier behandeld worden! Werkelijk uniek! Nichten aller landen, verenigt u in Doha! Het is hier een waar paradijs!”

Dan bespreken wij thans de kwestie aangaande de vijftig Oranje-fans die op kosten van de emir van Qatar – hij betaalt zowel vlucht als verblijf – het WK voetbal in diens land gaan bijwonen, op voorwaarde dat zij hun ervaringen ter plekke positief op de sociale media delen.

Moeten wij ons daar nu óók al boos over maken?

Wat mij betreft alleen wanneer Oranje op 29 november het duel met Qatar verliest en die fans vervolgens doodleuk muskeren – het nieuwe woord voor twitteren – dat het een dik verdiende overwinning van de Qatarezen was. Met zulke walgelijke supporters wil ik niks te maken hebben. Dan blijven ze na afloop van het evenement maar lekker voor eeuwig in dat land om er in de bouw te gaan werken, want met employees uit die sector gaat sjeik Tamim bin Hamad Al Thani zoals wij allen weten voorbeeldig om.

Prima arbeidsvoorwaarden in Qatar!

Nergens beter dan daar!

Met de laatste twee zinnen kom ik meteen waar ik wezen wil, namelijk bij de tip die ik deze vijftig fans aan de hand van een persoonlijke ervaring wil meegeven.

Laat mij eerst uit de doeken doen wat die ervaring was. Ooit, toen ik nog bij een lokale krant werkte, omschreef ik een bepaalde voetballer van de belangrijkste club binnen ons verschijningsgebied als een ijzerenheinige hork met de handelingssnelheid van een gilamonster, of iets van die strekking. Geloof me, het was in dit geval een milde schets, maar meneer maakte zich er zo druk over dat hij een eis tot rectificatie indiende, die de clubleiding die namens hem optrad vergezeld liet gaan van het dreigement dat de relatie op een laag pitje zou worden gezet wanneer er geen gehoor zou worden gegeven.

Los dit op, kreeg ik van bovenaf te horen.

En wat deed ik dus in mijn volgende journalistieke bijdrage? Om het op z’n Sonnevelds te zeggen: ik prees ‘m regelrecht het graf in. Ik juichte hem zo overdreven toe, dat je niet eens een goede verstaander hoefde te zijn om te beseffen dat juist het tegenovergestelde werd bedoeld. Zo van: „Heb ik echt geschreven dat hij een ijzerenheinige hork met de handelingssnelheid van een gilamonster is? Hoe kwam ik dáár in vredesnaam bij? Het moet een vlaag van verstandsverbijstering zijn geweest. Sorry, sorry, sorry! Iedereen weet dat die jongen zowel in sportief als in sociaal opzicht juist een voorbeeld voor ons allemaal is en…”

Enzovoorts.

Zoiets, lieve Oranje-fans, moeten jullie ook gaan doen. Van ironie hebben Arabieren net zoveel kaas gegeten als van mensenrechten, dus prijs ze het graf in. Als je bijvoorbeeld ziet dat twee voetbalsupporters door de geheime Qatarese politie in een arrestantenwagen worden gegooid omdat in de directe nabijheid van een herenurinoir bleek dat zij twee praktiserende aanhangers van de Griekse beginselen zijn, twitter dan: „Fantastisch hoe ze hier homo’s behandelen! Werkelijk uniek! Nichten aller landen, verenigt u in Doha! Het is hier een waar paradijs!”

Ze kunnen je niks maken.

En je hebt een maand lang gratis lol.