Mark Rutte – Wie wordt vernederd, schaamt zich. En schaamte wil je niet. Een blozende jongen kijkt weg. Misdadigers en politici ontkennen. Misdadigers ontkennen via hun advocaat.

Met politici zit dat anders. Het verbaast mij bijvoorbeeld dat Rutte nooit rood wordt, terwijl ik, als ik op de televisie naar een debat kijk, plaatsvervangend bloos.

Ruttes neus is intussen zo lang geworden dat hij door de zwaartekracht naar beneden is gegroeid en als een staart van voren tussen z’n benen is terechtgekomen en vervolgens met een kromming weer de weg omhoog heeft gevonden, om zodoende in z’n eigen reet te eindigen.

Poetin is door het Oekraïense leger eveneens vernederd. Hij is in de maling genomen met een ouderwetse boksschijnbeweging: doen alsof je met links stoot en als je opponent zich daar verdedigt, snel met rechts stoten. Ik weet zeker dat hij zich schaamt.

Rutte kunnen we in een democratie wegstemmen. Zo niet, dan krijgen we de schaamte die we hebben verdiend.

Het probleem met dictator Poetin is dat hij zijn verlies niet zal kunnen en willen erkennen. Doet hij dat wel, dan erkent hij tevens dat er tienduizenden jongeren tevergeefs zijn gestorven, dat er voor meer dan duizend miljard euro (!) aan steden en dorpen compleet van de aardbodem is weggevaagd, dat hij onnodig land vervuilde – ik kan wel doorgaan.

Zo veel verlies kan het geweten niet aan. De schaamte wordt te groot. Je gezicht kan niet barsten van roodheid. Hitler pleegde zelfmoord, waardoor hij nooit zijn overgave heeft hoeven erkennen en geen proces kreeg en zich nooit heeft hoeven te verantwoorden.

Wie zich diep schaamt, is weerloos. Hem rest bij leven niets dan angst. En angst veroorzaakt agressie. Door agressie kan hij zijn eigen dood rechtvaardigen. “Ik gooi die atoombommen, ik ga all-out, dan ziet ‘men’ dat ik er nog alles aan heb gedaan en kan ik martelaar worden. Ik offer me op.” Na ons de zondvloed.

Het gekke is dat ik door Poetin Rutte meer een sukkeltje vind. Hij schaamt zich niet. Hij doet z’n best. Met grote voortvarendheid wil hij met een penseeltje een vuilnisbelt opruimen.

Poetin daarentegen maakt mij niet aan het blozen, maar kwaad.

Als Rutte iets zegt, geneer ik me. Een enigma in een stakerig lichaam.

Poetin geniet van vijandschap.

Rutte hengelt naar jovialiteit.

Poetin lacht nooit.

Rutte lacht om stil verdriet te verbergen. Als ik me plaatsvervangend voor hem schaam, heb ik de behoefte hem te aaien door hem weg te stemmen.

De lange neus van onze MP

Onze minister-president Mark Rutte is een pathologische leugenaar. Hij liegt zo vaak dat je bijna kunt zeggen dat zijn liegen de nieuwe waarheid is.

Een van zijn meest flagrante leugens was zijn ontkenning van het feit dat hij een toespraak had gehouden over groepsimmuniteit. Tijdens het Tweede Kamerdebat van 4 juni 2020 ontkent hij glashard dat hij heeft gesproken over dit onderwerp terwijl iedereen deze toespraak, gehouden op 16 maart 2020, nog overduidelijk in zijn herinnering heeft staan. Het was immers de eerste keer na Joop den Uyl, die in 1973 de autoloze zondag aankondigde tijdens de oliecrisis, dat een premier via de MSM het volk toesprak.

De leugens van Rutte rijgen zich aaneen als kralen aan een ketting. Zo zegt hij bijvoorbeeld in een verkiezingsdebat in augustus 2012 als antwoord op een vraag van Emile Roemer, dat de zorgpremie niet omhoog gaat, terwijl dat gewoon in het VVD-programma staat.

Rutte heeft het Nederlandse volk ooit bezworen dat er geen cent meer naar Griekenland zou gaan, maar ook dat bleek een leugen. En een soortgelijke belofte over de hypotheekrenteaftrek heeft hij ook niet naar waarheid gemaakt. Duizend euro voor elke Nederlander, de Teeven-deal, de belofte dat de moordenaar van Pim Fortuyn geen proefverlof zou krijgen (Rutte zou daar hoogstpersoonlijk een stokje voor steken), de uitslag van het Oekraine-referendum (het gedoe over een inlegvel en een geitenpaadje terwijl Rutte gewoon bij het kruisje heeft getekend); het zijn voorbeelden van overduidelijke leugens. En misschien wel de ergste van allemaal betreft de ramp met de MH17. Rutte heeft het Nederlandse volk bezworen dat hij niet zou rusten voordat de laatste steen boven was. Maar is deze steen nu boven?

En wanneer er geen leugens aan te pas komen, lijkt het of onze premier ineens aan acuut geheugenverlies lijdt. Zo wist Rutte zich plots niets meer te herinneren over een notitie over de dividendbelasting en kon hij zich de mededeling van het ministerie van defensie niet meer voor de geest halen over de burgerdoden die Nederlandse F-16’s hebben veroorzaakt bij het bombardement in Irak op 3 juni 2015. Kennelijk waren de 70 burgerslachtoffers niet voldoende om zijn falende geheugen op te frissen.

Ik heb vroeger van mijn ouders geleerd dat je niet mag liegen. Eerlijk duurt het langst en liegen doe je niet. Punt. Nou ja, behalve dan dat leugentje om bestwil. De vriendin die je vol trots haar nieuwe jas laat zien. De jas ziet er niet uit maar je stelt haar niet teleur en beaamt dat je ‘m mooi vindt. Of het etentje bij vrienden, die zich hebben uitgesloofd in de keuken en vol verwachting vragen of het gesmaakt heeft. Of je kind die vol trots een ‘mooie’ tekening voor je neus houdt. Ik ben geen Hans Teeuwen dus ik zeg dat ik de tekening prachtig vind.

Dus waar ligt de grens? Wanneer is iets nog een leugentje om bestwil? Wat als je baas vol enthousiasme een nieuw plan presenteert en vraagt wat je ervan vindt? En wat als je dochter met haar nieuwe vriend thuiskomt? En wat wanneer je beste maatje zegt dat ie zich niets meer herinnert van jullie afspraak die drie weken geleden is gemaakt?

Liegen is dus een glijdende schaal, dat is wel duidelijk. En het leugentje om bestwil, zoals dat heet, is geaccepteerd in ons dagelijks leven. Maar glashard liegen is een ander verhaal. Dat is not-done. Niet in het dagelijks leven. En dus ook niet in de politiek. En zeker niet van een PM. Dat dus, en dat onze MP zich kennelijk niet eens meer geneert voor al zijn leugens. Hij had over de groepsimmuniteit ook gewoon kunnen zeggen: “Beste burgers, ik heb me vergist.” Of: “De wetenschap heeft mij ingehaald.” Of: “Met de kennis van nu kijk ik er nu anders naar.” Dat begrijpt iedereen. En sterker nog, daar heeft iedereen alle begrip voor. Maar nee, onze MP kiest er voor om knalhard te liegen. Dat maakt hem onbetrouwbaar. En dat zorgt er ook voor dat het vertrouwen in de politiek in het algemeen, dat sowieso nogal broos is, nog verder wegzakt.

De lange neus van onze MP wordt almaar langer. Wie gaat hem stoppen?