Agenda 2030 VN/WEF: de grootste mislukking aller tijden

De Agenda 2030 van het WEF/VN is in mijn columns een hot item omdat deze agenda als leidraad dient voor het regeringsbeleid van voornamelijk westerse economieën. Hoewel ministers en beleidsmakers op de ministeries bij het afleggen van verantwoording nooit toegeven dat hun beleid wordt ingegeven door de idealistische Agenda 2030, is de harde werkelijkheid anders. Politici doen vaak andere dingen dan ze zeggen, ook vergeten ze de beloftes uit partijprogramma’s.

Minister is marionet

Als je deel uitmaakt van een regeringscoalitie dan is regeren een ander verhaal dan het schrijven van verkiezingsprogramma’s. Als minister krijg je te maken met elitaire indoctrinatie die van een hele andere kant komt dan vanuit het partijcongres waar de stem van de kiezer spreekt. Aangestelde ministers zijn niet altijd afkomstig uit de partij maar worden gezocht ten tijde van de formatie van een Kabinet. Onder de topambtenaren van de ministeries circuleren de lijstjes met personen die geschikt worden geacht hun adviezen op te volgen. Loyale kandidaten worden gevraagd of ze bereid zijn een partij te vertegenwoordigen die deelneemt aan de regeringscoalitie.

De cultuur op de ministeries is anders dan op partijcongressen. Op de Haagse burelen heerst een bestuurscultuur van topambtenaren die promotie willen maken in de ambtelijke hiërarchie. Een topper ontvangt een salaris dat kan oplopen tot 130 procent van een minister. Ministers zijn de marionetten van hun juridische adviseurs en worden op het politieke podium onzichtbaar aangestuurd. Ze turen voortdurend op hun mobieltjes als ze verantwoording afleggen in het parlement.

Kamergeleerden en narcisten

Boven de Haagse ministeries zijn er invloedrijke organisaties die op een hoger niveau bewegen, dat zijn de VN/WHO/WEF/IMF/EU/ECB en talrijke NGO’s. Deze Niet Gouvernementele Organisaties zijn in feite Niet Gekozen Organisaties, waar bestuurders elkaar aanstellen en contacten onderhouden met de ministeries van 192 aangesloten landen. Het zijn invloedrijke figuren die hun sporen hebben verdiend in het internationale spectrum van de macht die elkaar ontmoeten op de bijeenkomsten van de VN/WEF/WHO e.a. Waar wereldleiders plus aanhang samen borrelen op topontmoetingen terwijl hun adviseurs een gezamenlijke slotverklaring typen voor de persconferentie.

Kritische analisten zal opvallen dat deze inhoudelijk grotendeels terug leidt naar de Agenda 2030 van de VN/WEF. De 17 SDG’s (Werelddoelen voor duurzame ontwikkeling) zijn bedacht om de wereld te verbeteren naar het model van de elite. Net zoals de wetenschap werkt met theoretische modellen die in de praktijk gaandeweg worden bijgesteld om reden dat wetenschappers kamergeleerden zijn en in de praktijk onhandige klunzen. De meeste politici zijn van het zelfde kaliber, zijn narcisten en presteren niets in de praktijk. Goed van de tongriem zonder daadkracht. Als we oordelen op prestaties dan blijkt dat er van de onderstaande 17 SDG’s, zoals vastgelegd in 2015, niets terecht komt.

1. Uitbannen van alle vormen van (extreme) armoede
2. Einde aan honger, zorgen voor voedselzekerheid en duurzame landbouw
3. Gezondheidszorg voor iedereen
4. Inclusief, gelijkwaardig en kwalitatief onderwijs voor iedereen
5. Gelijke rechten voor mannen en vrouwen en empowerment van vrouwen en meisjes
6. Schoon water en sanitaire voorzieningen voor iedereen
7. Toegang tot betaalbare en duurzame energie voor iedereen
8. Inclusieve, economische groei, werkgelegenheid en fatsoenlijk werk voor iedereen
9. Infrastructuur voor duurzame industrialisatie
10. Verminderen ongelijkheid binnen en tussen landen
11. Maak steden veilig, veerkrachtig en duurzaam
12. Duurzame consumptie en productie
13. Aanpak klimaatverandering
14. Beschermen en duurzaam gebruik van de oceanen en zeeën
15. Beschermen van ecosystemen, bossen en biodiversiteit
16. Bevorderen van veiligheid, publieke diensten en recht voor iedereen
17. Versterken van het mondiaal partnerschap om doelen te bereiken.

Verworpen moties

Wat opvalt is dat veel doelen niet worden gehaald. Sommige dreigen totaal te mislukken of vallen zelfs de verkeerde kant op. Bij elk doel is een negatieve kanttekening te maken. De vasthoudendheid van de elite is ronduit verontrustend, de doelen zijn heilig. Vanuit verhevenheid zit de elite vast in een bubbel. De 1 procent superrijken der aarde bezitten ruim meer dan de helft van al het vermogen op aarde, een totale onbalans. Rijkdom geeft macht en narcistische corrumperende politici snakken naar macht. Er zijn legio voorbeelden, zoals de enorme verspilling ten tijde van de coronamaatregelen. Wereldwijd zijn honderden miljarden verkwist aan nutteloze maatregelen die veel schade hebben berokkent aan mens en maatschappij. (Nietwaar Hugo?)

Zie de politieke chaos van Kabinet Rutte 4 dat talloze moties van de oppositie naast zich neerlegt. Voorstellen aangaande voedselzekerheid en energiezekerheid, beperking immigratie, stikstofproblematiek, belastingverlaging, reparatie koopkracht, huisvestingsproblematiek, kortom alle moties in belang van het volk zijn door het Kabinet genegeerd. Conclusie: de elite regeert. Wijze Kamerleden worden geweerd, de elite wordt geëerd. Er is van het verleden niets geleerd, bij sociale onrust gaat alles verkeerd. Geeft Mark straks het stokje door aan Geert?